Interview: Anupma Over Het Verlies Van Haar Vader Op Jonge Leeftijd

Vandaag interview ik Anupma Bhageloe over het verlies van haar vader. Ze is een muzikale vrouw en werkt bij de gemeente. In de Surinaams-Hindoestaanse gemeenschap staat ze bekend als één van de leden van BaithakSisters, een muziekgroep die voornamelijk Baithak Gana speelt. Dit is een muziekstijl die meegenomen is door de vorige generaties Hindoestanen van India naar Suriname en Suriname naar Nederland. Anupma heeft haar passie voor Baithak Gana meegekregen van haar vader en aja (grootvader van vaderszijde). Haar hobby’s zijn muziek spelen, knutselen, teksten schrijven en zwemmen.

Anupma, je hebt je vader op een jonge leeftijd verloren. Hoe oud was je toen je hem verloor en wat herinner je je nog van hem?

Mijn vader is op 24 september 1996 overleden. Dat was exact twee weken voor mijn vijfde verjaardag. Ik herinner me nog veel van hem. Zo weet ik nog goed dat hij een zachtaardige en muzikale man was. Dit wordt bevestigd doordat ik nog steeds vrienden van hem tegenkom die vragen “jij bent toch de dochter van Sonny?” Dan vertellen ze verhalen en zeggen ze dingen zoals “hij was een gezellige man” en “hij deed veel voor anderen.” Mijn vader was actief in de Shri Sanatan Dew Mandir (tempel) als bestuurslid. Hij organiseerde Divali en Holivieringen. Hij bracht Baithak Gana artiesten naar de mandir. Als er op zondag geen zanggroep aanwezig was om de bhajans (lofliederen) te zingen dan kende hij altijd wel vrienden die bereid waren om in te vallen. Het was druk en gezellig. Die drukte van de mandir kende we ook in huis, want iedere avond leek het alsof er een nauta (feest) was bij ons. Er werd gezongen, gegeten en gedanst. Heel gezellig.

Hij was ook een grote steun voor mijn moeder dat realiseerde ik me later toen ik ouder was. Mijn moeder werkte toentertijd. Als mijn moeder thuiskwam dan had hij gekookt en ons opgehaald van school.

Je zegt dat andere mensen verhalen over hem vertellen. Hoe belangrijk is dat voor jou?

Nou, om een voorbeeld te geven… In 2018 was er een immigratieviering in de Broodfabriek in Rijswijk. Mijn zussen en ik waren daar voor een optreden. Ik had nog nooit een dhapla (instrument) gespeeld. Mijn kaka (oom) stond bij een kraampje en ik was al een aantal keer voorbijgelopen en ik zag die dhapla. En het kriebelde aan mij van ik wil het spelen. Dus mijn oom keek me aan en vroeg “Wil je het spelen? Pak maar.” Ik begon te spelen en er kwamen mensen om me heen staan waaronder ook een aantal die mijn vader gekend hebben. Ze zeiden “ze heeft de muzikaliteit van haar vader.” Ze hadden het vooral over dat de manier waarop ik die dhapla speelde gelijkenis had met hoe mijn vader het speelde. Iedereen bevestigde dat ik zijn dochter was en dat ik zijn muzikaliteit heb overgenomen. Dus elke keer als ik mensen zie en spreek die hem ook kenden dan geven ze een stukje terug van mijn vader en dat zorgt voor verbintenis met mijn vader. Dit is belangrijk voor mij. Dan denk ik van al is hij er niet meer, hij is er toch.

Hoe heb je het verlies van je vader ervaren? Op wat voor manier heeft het je geraakt?

Ik was klein. Wat ik mij nog kan herinneren was dat ik wel besefte dat hij er niet meer was, maar dat ik het niet kon accepteren. Mijn moeder, zussen en zwager hebben me opgevangen, maar de gebeurtenis was onbegrijpelijk. Altijd als we ergens naartoe gingen als ik in de auto zat, dan zei ik dat ik hem zag. En het heeft lang geduurd voordat ik daarmee stopte. Het heeft mij veel moeite gekost om het te verwerken. Iemand verliezen gebeurt in één keer, maar de verwerking daarna is een lang traject. Dat is iets wat je dagelijks jarenlang verwerkt. Bijvoorbeeld met zijn verjaardag of overlijdensdag denk ik eraan terug. Alles wat hij ons heeft meegegeven daar probeer ik kracht, motivatie en steun uit te halen. De grootste motivatie in alles is voor mij toch mijn moeder. Ze heeft in haar eentje vier dochters grootgebracht en de oudste twee dochters laten trouwen. Veel dingen meegemaakt, ook op de werkvloer en toch heeft ze zich staande gehouden.

Wat hielp je om het verlies van je vader te verwerken?

Toentertijd zat ik in groep 1, dus voornamelijk veel praten en later toen ik ouder was ook schrijven. Veel mensen probeerde door gesprekken te voeren me te helpen. Dat lukte niet altijd. Eén keer kreeg ik een tip van iemand om een dagboek bij te houden en dat te richten aan mijn vader, zodat ik een gesprek met hem heb dat voor mezelf is. Zo kon ik het van me afschrijven. Op een gegeven moment was er een tijdje dat ik onrustig sliep. Ik droomde veel. Toen besprak ik dat met mijn moeder en zei ze dat ik dat dagboek niet aan hem moest richten, maar dat het voldoende was om mijn gedachten op te schrijven wanneer ik daar behoefte aan had. Naderhand ging ik minder schrijven en meer praten. Dat is voor mijn stukje therapie geweest en dat gaf me stimulans om andere dingen op te pakken wat ik had gelaten.

Ik vraag me af of je als kind begeleiding hebt gekregen bij rouwverwerking.

Dat was in de jaren 90 niet bekend bij ons. Veel instanties kwamen toen pas van de grond zoals de Kindertelefoon en Stichting Jeugd en Gezin. Dus de enige begeleiding die we konden krijgen was van de huisarts of psycholoog, maar mentale hulp voor kinderen stond nog in de kinderschoenen. Dus ik heb het kunnen verwerken door de steun van mijn gezin. Zo is het mij gelukt om moed bij elkaar te rapen en door te zetten als het tegenzat.

Wat voor invloed had het op het gezin?

Mijn moeder heeft op een jonge leeftijd haar levenspartner verloren. Ze had vier jonge kinderen. Ze was even niet in staat om dingen op te pakken na het overlijden van mijn vader. Er waren tantes en oma’s die haar ondersteunden in deze tijd. Binnen het hindoeïsme hebben we bij een overlijden een aantal religieuze ceremonies die uitgevoerd moeten worden op bepaalde dagen. Op de 10e, 12e, 13e dag, zes maanden en een jaar na overlijden. Dit traject houdt in dat de nabestaanden zorgdragen voor de persoon naar zijn/haar eindbestemming te brengen na het leven. Dat kan je als gezin zijnde stimuleren door die ceremonies uit te voeren en dingen te doen wat de ziel nodig heeft in die reis.

Dan heb je een paar tantes die alles veel beter weten dan de priester die de ceremonie uitvoert. Ze haalden destijds allerlei zaken erbij die niets met de situatie te maken hadden vooral met de bedoeling om mijn moeder onder druk te zetten. Zodat andere familieleden meer invloed krijgen vooral als het ging om financiële zaken. Gelukkig had mijn moeder bijval van andere mensen die de boel hebben gesust.

Ze heeft tijd nodig gehad om zich te herpakken, maar toen ze dat eenmaal gedaan had toen is ze er 100% voor gegaan. In de loop der jaren werd er gezegd dat het niet goed zou komen met ons, omdat ze alleen voor ons zorgde. Er werd negatief gesproken. Mijn moeder heeft alleen de Mulo gedaan, de kinderen gaan niet ver komen. Mijn moeder werkt in de horeca, de kinderen gaan ook in de horeca werken. Daarop hebben we bewezen van nee, we kunnen het wel met de kracht en aanmoediging van ons moeder en met ons vader in ons hart. Ik ben bezig met een hbo-studie. Ik heb een goede functie bij de gemeente. We hebben aanzien in de Hindoestaanse gemeenschap als Baithak Gana muzikanten. Mijn zus en ik hebben een Baithak Gana platform opgericht op Facebook, zodat we wereldwijd mensen die affiniteit ervoor hebben bij elkaar kunnen brengen. We willen een database maken van alles wat met Baithak Gana te maken heeft en dan van daaruit iets te gaan doen voor de mensen die vechten om Baithak Gana te behouden. Er was een tijd dat Baithak Gana minder de aandacht kreeg dan dat het verdiende. Toen kreeg mijn zus het idee om dat platform op te richten zodat we het kunnen behouden en de interesse van jongeren kunnen wekken. Mijn vader kende alle Baithak Gana artiesten in Nederland en bracht de muzikanten samen in de mandir. Wij doen hetzelfde alleen digitaal.

We hebben elkaar door de jaren heen gesteund en opgevangen. We hebben hem levend gehouden in ons gedachten en hart door muziek.

Wat wil je zeggen tegen mensen die negatief over jullie spraken?

Tegen de mensen die vooroordelen over ons hadden zou ik zeggen dikke vinger, 3 bier, we hebben het gedaan. Mensen zeiden dingen zoals hoe gaan ze het redden zonder vader, ze gaan niet ver komen, een vader is nodig enz. Tuurlijk is een vader nodig, maar als een vader er fysiek niet is dan betekent het niet dat hij meteen weg is uit ons leven. Iemand is pas echt dood als je niet meer aan diegene denkt. Wij hebben hem altijd bij ons gehouden door muziek.

Wat wil je zeggen tegen mensen die nog geen ouder hebben verloren?

Ik richt me op de kinderen die cru naar ouders toe zijn. De jongeren en adolescenten die slecht praten over hun ouders, ouders afstoten of niet met ouders gezien willen in het openbaar. Jouw ouders hebben jou op aarde gebracht. Als zij er niet waren dan was jij er ook niet. Alle tijd, moeite, geld die zij hebben gespendeerd aan jou en wijsheid die ze jou hebben gebracht… oké, misschien heb je ook op school geleerd of van andere mensen dingen geleerd, maar je ouders zijn de basis. Als je niet goed met ze omgaat en ze ontvallen je, dan ben je te laat. Dan ga je beseffen wat ze voor jou betekenen, maar dan is het te laat. Dan wil je nog van alles tegen ze zeggen, maar dat gaat niet meer. Laat waardering en dankbaarheid aan je ouders blijken door een keer de boodschappen te doen, bloemen of chocola te geven. Verwen ze. Bedank ze dat je door hen op de wereld bent.

Wil je verder nog iets kwijt?

Vergeet niet waar je vandaan komt. Vergeet niet waar je bent geweest in moeilijke tijden, vergeet niet hoe je bent gekomen tot waar je nu bent. Houd altijd in je achterhoofd wie er voor je is geweest op momenten toen jij ze nodig had. Bijvoorbeeld je ouders, vrienden die je hebben gesteund, mensen die teksten/liederen hebben gegeven. Vergeet dat niet.

Ik ben trots op wie ik ben. Dat klinkt misschien hoogmoedig, maar ik heb daar even lak aan omdat mensen altijd dachten dat ik niet ver zou komen. Het is me gelukt. Dat heb ik te danken aan mijn vader, moeder, zussen en de rest van de mensen die mij op welke manier dan ook hebben geholpen. Ik wil iedereen bedanken die mij gesteund heeft.

Bedankt voor dit interview, Anupma. Het beste voor de toekomst!

Wie moet dit nog meer lezen? Deel!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

nl_NLNL